انتظار فرج؛ افضل اعمال
علامه سید محمد حسین حسینی طهرانی قدس الله نفسه الزکیة:
«و امّا چنانچه فقط دنبال ظهور خارجی باشیم، بدون منظور و محتوای از آن حقیقت؛ در این صورت آن حضرت را به ثَمَنِ بَخْسی فروختهایم؛ و در نتیجه خود ضرر بسیاری دیدهایم؛ زیرا مراد و مقصود، تشرّف به حضور طبیعی نیست؛ و گرنه بسیاری از افراد مردم در زمان حضور امامان به حضورشان میرسیدهاند؛ و با آنها تكلّم و گفتگو داشتهاند؛ ولی از حقیقتشان بیبهره بودهاند.
اگر ما در مجالس توسّل، و یا در خلوت به اشتیاق لقای او بوده باشیم؛ و خداوند ما را هم نصیب فرماید، اگر در دلمان منظور و مقصود، لقای خدا و حقیقت ولایت نباشد، در این صورت به همان نحوی به خدمتش مشرّف میگردیم كه مردم در زمان حضور امامان به خدمتشان مشرّف میشدهاند؛ و این غَبنی است و ضرری است بزرگ كه با جِدّ و جَهد و با كَدَ و سعی ما به محضرش شرفیاب شویم، و مقصدی والاتر و بالاتر از دیدار ظاهری نداشته باشیم ـ كه در حقیقت این دیدار برای رفع شك و شبهه از وجود آن حضرت و طول عمر است ـ یا آن حضرت را برای حوائج مادّیه و یا رفع گرفتاری های شخصی و یا عمومی استخدام كنیم؛ این امری است كه بدون زحمت توسّل برای همۀ افراد زمان حضور امامان علیهم السّلام حاصل بوده است.
ولی آنچه حقّا ذی قیمت است، تشرّف به حقیقت و وصول به واقعیت آن حضرت است. اشتیاق به دیدار و لقای اوست از جهت آیتیت حضرت حقّ سبحانه و تعالی؛ این مهمّ است؛ و این از افضل اعمال است؛ و چنین انتظار فرجی زنده كنندۀ دلها و راحت بخش روانهاست.» امام شناسی، ج 5، صص190-191
