ضرورت تهذیب نفس و حرکت به سمت خداوند تبارک و تعالی

شروع سخن با این سوال بود که آیا اصلا سیر و سلوک الی الله عاقلانه است یا خیر؟

ایشان بیان فرمودند بعضی افراد به واسطه مهلکه های موجود در طریق سیر و سلوک، افراد را از این امر باز می دارند. زیرا معتقدند فردی که سیر می کند و بالا می رود بیشتر در مظان سقوط است. اگر هم بیفتد آسیب بیشتری می بیند نسبت به فردی که سیری نداشته است، لذا بهتر است در این دنیا یک زندگی معمولی ایمانی داشته باشیم تا سالم این عالم را پشت سر گذاشته ان شا ء الله در آخرت به بهشت وارد شده و در آنجا خداوند متعال با فیها ما تشتهیه الانفس و تلذ الاعین جبران ما فات می فرماید.

پشتیبانی الهی از سالک مسیر قرب

در پاسخ به این مطلب حضرت استاد وکیلی بیان داشتند: درست است که راه پر پیچ و خم است و اگر کسی بالا رود در صورت لغزش آسیب بیشتری می بیند، ولی به همان مقدار که احتمال آسیب بیشتر است احتمال نجات هم بیشتر خواهد بود. بلکه اصلا باید سیر کند و بالا رود تا به امان الهی نزدیکتر شود و هر چقدر بی حرکت باقی بماند و سیری نداشته باشد احتمال لغزش و سقوط بیشتر است. چرا که از خداوند متعال و امان الهی دورتر است و اصلا دفع خطر به تقرب بیشتر به محضر حضرت رب العزة و الجلال است.

ایشان در توضیح مطلب فرمودند درست است که امتحانات الهی برای سالکین بیشترو سخت تر است، ولی به همان اندازه پشتیبانی و حفظ سالک مسیر قرب الی الله هم بیشتر خواهد بود.

حضرت استاد در ادامه پاسخ به این فکر شیطانی فرمودند حالا اگر ما رشد نکردیم آیا در بهشت به ما تشتهیه الانفس دست پیدا می کنیم؟ کسی که در دنیا تقوا را علی ما هو علیه حقه رعایت نکرده باشد در آنجا دیگر اشتهایی ندارد و یا اشتهای بسیار اندکی خواهد داشت . چنین فردی دیگر از نِعَم لاتُعَدُّ و لاتُحصی و برتر از همه از فیض لقای الهی که رضوان من الله اکبر است آنگونه که هست بهره ای نخواهد داشت.

استاد افزودند اصلا اینگونه نیست که اگر نرفتیم و سختی راه خدا را تحمل نکردیم، در آخرت راحت باشیم. بلکه به مراتب در آخرت و بالکل عوالم بعد از دنیا سختی های بیشتری خواهیم کشید.

به تعبیر آیت الحق مرحوم آقای حداد اعلی الله مقامه بالاخره خداوند از همه انسانها اقرار به عبودیت خواهد گرفت. «یا ایها الانسان انک کادح الی ربک کدحا فملاقیه».

درست است که مسیر سختی دارد ولی به همان اندازه و بیشتر شیرینی دارد. به تعبیری رنج شیرین است لذا اولیاء خدا با عشق این مسیر را طی می کنند.

اگر انانیت در این عالم و طی این عمر کوتاه از ما گرفته شد و اقرار به توحید و عبودیت کردیم که نعم المطلوب. در غیر این صورت، با سکرات موت و اگر با آن هم نشد با عقباتی که در پیش داریم به انجام می رسد. البته سالهای آن به صورت این عالم نخواهد بود و هر سالش برابر با هزار سال و بیشتر خواهد بود. لذا حضرت امیر سلام الله علیه فرمودند «فان امامکم عقبة کَوودا و و منازل مخوفةمهولة لابد من الورود علیها و الوقوف عندها».

پس باید در مسیر تهذیب نفس راه افتاد و با سرعت هم حرکت کرد . «ففروا الی الله». باید از خدا به خود خدا پناه ببریم که پناهگاه دیگری نیست.

در خاتمه هم به فرمایش امام صادق سلام الله علیه «لو یعلم الناس ما فی فضل معرفة الله» اشاره کردند. ایشان فرمودند اگر در مسیر قرب خداوند متعال سختی های فراوان است، در مقابلش لذتهای لایتناهایی نصیب سالک می شود که اولیاء خدا حاضرند تمام دنیا و ما فیها را بدهند تا مطلوبشان حاصل شود. نکته اصلی در این مسیر هم این است که ما باید خودمان را در دامن خداوند متعال بیندازیم تا او ما را به آن غایت و مقصود برساند، و الا که بی توفیق از جانب حضرت حق تبارک و تعالی و کشش و جذبه الهی، قدمی از قدم برداشته نخواهد شد.