امامزادهها و سادات علوی در چند مرحله وارد ایران شدهاند. بار اول در زمان حکومت حجاج بن یوسف بود که شیعیان زیادی همراه گروهی از امامزادهها که از ظلم او فراری بودند وارد ایران شدند. بار دوم در دوران ولایتعهدی امام رضا(ع) بود که گروهی از شیعیان و امامزادهها همراه حضرت و سپس همراه کاروان حضرت معصومه(س) به ایران آمدند.
بار سوم در زمان قیام علویون بر ضد بنیعباس بود که بهدلیل آزارهای بنیعباس ناگزیر شدند به کشورهای شرقی از جمله ایران پناه ببرند. اما بیشترین تعداد امامزادههایی که در کشور از دنیا رفته و دفن شدهاند، حدود سال 250 هجری (دوران حسن بن زید) به ایران آمدهاند».
یکی از دلایل بسیار مهم تعداد فراوان امامزادهها در ایران، ارادت شیعیان ایران نسبت به ائمه(علیهمالسلام) و سادات علوی بوده که باعث میشد آن بزرگواران با علاقه و خاطری آسوده وارد کشور شوند. دکتر صادق آئینهوند، محقق تاریخ اسلام به نمونهای از استقبال پرشور مردم ایران از اهل بیت(علیهمالسلام) و فرزندانشان اشاره میکند و میگوید: «یکی از نمونههای این اظهار ارادت در استقبال مردم نیشابور از امام رضا(ع) نمایان شد که زمینه ورود تعداد دیگری از امامزادهها به ایران را فراهم کرد. این مراسم بهگونهای بود که محدث قمی روایت کرده 24 هزار نفر با قلمدانهای مرصع خود حدیث مهم «سلسلهالذهب» را ثبت کردند».
بنابراین میهماننوازی ایرانیان، در کنار ارادتی که نسبت به پیامبر گرامی اسلام(ص)، اهل بیت(علیهمالسلام) و فرزندانشان در دل داشتند باعث شد از شعارهای عدالتخواهانه و مبارزه با ظلم دشمنان قرآن و اهل بیت پیروی کنند. این طور بود که زمینه برای ورود آنها به کشور فراهم میشد.