علم براي زندگي است، ما مي‌آموزيم تا روح از محدوديت‌ها خارج شود و به پهنه بي‌انتهاي هستي متصل شود، ما مي‌آموزيم تابه جهان‌هاي برتر و فراسوي ديد مادي دست يابيم و ابديت خود را بسازيم. انسان‌ها مي‌خواهندبه كمال برسند پس بايد نيازها و نواقص خود را برطرف كنند. امّا چگونه؟

جهاني كه در آن زندگي مي‌كنيم داراي قوانين و معادلات ثابتي است. موجودات آن هريك داراي خواص و آثار منحصر به خودهستند و با ديگر موجودات فعل و انفعالاتي ضابطه‌مند دارند. ما خود جزئي از اينجهان به هم‌پيوسته و قاعده‌مند هستيم و با تمام اجزاء آن ارتباط داريم (اثر مي‌پذيريم و اثر مي‌گذاريم).

كسي كه قواعد و قوانين هستي رابشناسد مي‌تواند با فراهم سازي زمينه به جريان افتادن آنها، نيروها و آثار موردنياز خود را توليد كند و نقص خود را برطرف نمايد. شناخت معادلات هستي و روش فعالسازي آنها، " فهم كاربردي" است؛ مهارت‌محوری با «فهم کاربردی» گره خورده است. 

قال رسول الله صلي‌الله‌عليه‌وآله :

۱.إنَّمَا زَهِدَ النَّاسُ فِي طَلَبِ العِلمِ لـِمَايَـرُونَ مِنْ قِلَّهِْْ  انْتِفَاع مَنْ عَلِمَ بـِلا عَمَلٍ . ۱

" مردم به‌دنبال علمي‌كه فايده‌اي در عمل از آن نبينند نمي‌روند. "

۲.عِلم بـِلا عَمَلٍ كَشَجَر بـِلا ثَمَر . ۲

" علم بدون كاربرد مانند درختي است كه ميوه نداشته باشد. "

۳.العِلمُ الَّذِي لا يُعْمَلُ بـِه كَالكَنـْز الَّذِي لايُنـْفَقُ مِنهُ  أتـْعَبَ صَاحِبُهُ نـَفْسَهُ فِي جَمْعِه ِ و  لمْ‌يَصِلْ إلي نَفْعِهِ . ۳

"علمي‌كه به كار برده نشودمانند ثروتي است كه صاحبش براي جمع‌آوري آن زحمت بسيار بكشد ولي هيچگاه آن‌را براي نياز خود مصرف نكند." 

وقتي فردي  عملي را انجام دهد فعل و انفعالات زير در نفس او صورت پذيرفته است :

۱.احساس يك نياز

۲.تفكر براي يافتن رفع كننده نياز

۳.توجّه به رفع كننده نياز و محاسبه نفع و ضررهاي احتمالي آن

۴.ميل و گرايش به سوي رفع كننده نياز

۵.تمركز قوا براي برقراري ارتباط باآن

۶.اراده نهايي براي بروز دادن آثاري كه اين ارتباط را ايجاد مي‌كند.

مي‌بينيم كه هر عملي تجلّي افكارانسان و تمايلات اوست، تجلّي روح اوست و البته تمايلات انسان نيز بسته به ميزان آگاهي و سطح فهم و درك تغيير مي‌كنند. تا مفيد بودن چيزي تشخيص داده نشود، گرايش به سوي آن به وجود نمي‌آيد. (گرچه اين تشخيص ممكن است غلط و نادرست باشد.) اعمال انسان نمود شخصيت اوست؛ و انسان به مقداري كه مي‌داند، مي‌تواندعملكرد داشته باشد.

از سوي ديگر چون انجام يك عمل نيازمند تمركز كليه نيروهاي دروني است (هر عملي بسته به ميزان دقّت و اهميتش،ضريبي از تمركز را نياز دارد) بايد نفس، حالت و قالب خاصي به خود بگيرد تا بتوانديك عمل مشخص را انجام دهد. به تجربه مي‌يابيم كه هر كاري در هر موقعيت روحي قابل اجرا نيست و افراد براي انجام فعاليت‌هاي خود بايد زمينه مساعد رواني ايجاد كنند.اين تلاش، سبب مي‌شود شكل و قالب قبلي نفس به شكل و قالبي جديد تبديل شود و در اثرتكرار عمل، شكل ثابت به خود بگيرد و به صورت ملكه درآيد. 

علم براي زندگي است و زندگي نيازمند مهارت‌هاي گوناگون است. انسان در اجتماع زندگي مي‌كند امّا زندگي اجتماعي او در صورتي متعادل خواهد بود كه بتواند مستقل و متكي به خودباشد. زندگي، عمل است و عمل، زندگي است. بايد بياموزيم تا عمل كنيم و با عمل كردن روح خود را رشد دهيم. 

بدون عمل نمي‌توان به روح شكل صحيح داد و آن را به سوي ادراك حقايق هستي حركت داد. بدون عمل نمي‌توان در زندگي مادي به رفع نياز رسيد و نمي‌توان استقلال و ثبات خود را به‌دست آورد. علم برا ي زندگي است و زندگي جز با عمل بر اساس علم صحيح، به نتيجه نخواهد رسيد.

اين عالم، عالم تدريج است. براي رسيدن به هدف بايد مراحلي را از حداقلِ ممكن به سوي حداكثرِ مطلوب گذرانيد.همانطور كه در فهم و ادراك و در احساس و گرايش‌هاي روحي، لايه‌هاي تدريجي وجوددارد، در مورد عمل نيز سطوح و لايه‌هايي وجود دارد. انسان در عمل و اجراء، ابتدا يا با آزمون و خطا آغاز مي‌كند يا تقليد مي‌كند؛ سپس سعي مي‌كند با دقّت و بدون خطا دوباره انجام دهد؛ در اثر تكرارِ عمل، به سرعت و دقّت لازم مي‌رسد و در نهايت برايش عادي مي‌شود و بدون نياز به تمركز، كار را انجام مي‌دهد. 

۱. آزمايش اوليه،       ۲.دقّت و بررسي نتايج،       ۳.تكرار عمل،      ۴.سعي براي ايجاد سرعت و دقّت لازم،      ۵.عادت و مهارت كافي

 مطالبات زندگي، گوناگون و جوانب آن مختلف است و هر كدام نيز نيازمند دقّت و تمركز كافي است. اگر بخواهيم براي هر كاري در مرحله‌ي سعي و خطا باقي بمانيم از عهده زندگي برنخواهيم آمد. ما نيازمند ملكه شدن و عادي شدن افعال حياتي و مستمر خود هستيم آنهم با دقتي كه پاسخگوي نيازهاي مادي و معنوي ما باشد. يك شناگر ماهر، يك خطاط قابل و يك سالك نوراني، آگاهي‌هاي خود را با دقّت به‌طور مستمر به كار برده‌اند و نفس و بدن خود را شكل داده‌اند تابه اين رتبه نائل شده‌اند.

تا به آنچه مي‌دانيم عمل نكنيم، رشدي نخواهيم داشت. استاد بايد طوري به شاگردان علم را بياموزد كه مستقيما به عمل و كاربرد منجر شود و علم‌آموزان راه و روش پياده‌سازي معلومات را نيز به‌دست آوردند. جدول زير، نمايي از لايه‌هاي"عمل واجراء" است: 

(اقتباس شده از جدول بلوم، با دخل و تصرف)